Let’s talk about change in a very broad perspective. What would you like to change? Is it your hair, your job, your current relationship? We all want change in different aspects in our lives. It is part of our nature I guess. But what about changing a man or a woman? What if you feel that your partner has issues? What if you feel that love does not win the battle of his socks laying around in the house? Are women and men really different species? It just pisses me off big time that I as a women always feel left behind! All my exes (including my ex husband) wanted me to change and I did. Because I thought they would love me more. But every time changing myself wasn’t enough, they wanted more and more change. It hurts me very much to think back at all the issues they thought were ‘wrong’ and it made me feel like I was the one to blame. Due to my therapy I am learning that the things I expect in a relationship are very normal and OK! And my shrink is even telling me that there are guys out there who will love me unconditionally.  I don’t want to give up on love and I do think that a little bit of change is fine in a relationship as long as both parties feel happy with it. Personally I would love a guy his socks messing up my house if I would know that he would love me for who I truly am! And guess what,…there are some socks in my bedroom floor 😉

TRANSLATION IN DUTCH

Laten we het eens hebben over verandering in de breedst mogelijke zin. Wat zou jij willen veranderen? Misschien wil je de schaar eens flink door je haardos laten gaan, of misschien wil je veranderen van job of zelfs van bed partner. We willen allemaal wel iets veranderen in ons leven. Het lijkt wel een natuurlijk fenomeen. Maar hoe zit het als je een man of vrouw wil veranderen? Wat als je bepaalde karaktereigenschappen even met een vijl zou willen bijslijpen? Kan de liefde het winnen van de irritatie over de sokken die manlief zorgeloos laat rondslingeren? Zijn wij als man en vrouw nu echt zulke andere wezens? Het verneukeratieve vind ik persoonlijk dat verandering mij altijd bij de keel heeft gegrepen. In al mijn relaties (ook met mijn ex man) was ik de trut die aan het meten en weten was om mijzelf aan te passen, waardoor ik mijn eigen wensen in een zwart gat liet glijden. Persoonlijk dacht ik dat het zo hoorde, dat het de manier was om je partner gelukkig te maken. Telkens maar bijschaven, want er was altijd wel weer iets mis met mij. Meer en meer aanpassingen leidde tot een lege individualiteit. Door mijn therapie leer ik nu langzaam dat er eigenlijk niets mis is met mij! Hallelujah! Mijn wensen en verwachtingen over de liefde blijken gegrond! En volgens mijn lieve shrink bestaan er zelfs mannen die mij onvoorwaardelijke liefde kunnen geven. Er bestaan volgens haar zelfs mannen die van mij zullen houden precies zoals ik ben!  Het geloof in de liefde wil ik niet verliezen en een beetje water bij de (lekkere) wijn zie ik als een prima compromis. Zolang beide partijen zich er maar goed bij voelen. Het idee dat een man zijn sokken in mijn huis laat rondslingeren zie ik als een feest, zolang hij mij maar echt laat voelen dat ik de slingers ophang in zijn hart!