Het was mijn laatste zwoele avond op Ibiza. Een week lang heb ik er gewerkt met onze coaches om ongeremde modules op te zetten voor individuele trainingen op deze magische plaats in de wereld. Zoals toeval niet bestaat kwam er moeiteloos ook een coaching traject uit voor bedrijven. Waanzinnige dankbaarheid gierde door mijn prinsessen lichaam en ik voelde mijn hartje dansen, springen & zingen.
Soms waan ik mij echt een prinses, een Warrior Princess wel te verstaan, die door haar eigen levensschool andere mag helpen. Kijk, dat maakt mij dan weer oprecht gelukkig. Zo bracht ik mijn laatste avond helemaal alleen door op mijn terrasje, de hele week dwaalde door mijn geest tot ik jou zag…..
Je raakte mij instant, mijn lichaam verroerde niet meer en mijn oogbollen waren aan je (figuurlijk godzijdank) lichaam geplakt. Je wiebelde van links naar rechts, je bewoog heel ongecontroleerd. Mijn angst speelde sterker en sterker op; had jij drugs genomen en hulp nodig? Wat had je eigenlijk nodig en wat kon ik (vanuit mijn terrasje) doen voor jou? Hulpeloos spraak ik mijn ziel aan met deze vraagstelling en toen kwam er een man naar je toe gelopen… Oef, dacht ik! Dan heb je tenminste hulp, maar je schrok en liep heel hard weg van deze man. Watnou?
Nu wist je mij helemaal van mijn melk te brengen (ok, ik consumeerde op dat moment wijn, maar goed….). Waarom rende je weg van iemand die je duidelijk kende? Was je bang van hem? Sloeg hij jou? Hadden jullie ruzie? Mijn ogen rende met je mee tot je stil ging staan en ik plots doorhad wat er aan de hand was. Jouw lichaam begon te vertellen wat er gaande was,… Autistisch,…het gewieg van je lichaam verklapte je tederheid. De man (ik vermoedde dat het jouw vader was) bleef achter je aankomen en jij bleef rennen en toen gebeurde er iets Ibiza-magisch! Mijn ‘Warrior Princess’ instinct speelde op en voor ik het wist rende ik achter je aan!!! Ibiza was plots een doolhof want ik schuimde de drukke straten af om je te vinden.
Buiten adem vond ik je vader, of toch niet? Nee dus, hij was jouw verzorger en hij was radeloos…. Zonder te weten wat ik moest doen wanneer ik je zou vinden dolde ik verder door de straten, ik MOEST en zou je vinden… Tja, ik ben immers een Warrior Princess.
En dan gebeurde het, daar liep je… Moedeloos… ‘Vladimir!!!!! Vladimirrrrrr!!!!! WAIIIIIT!!!!!!’ Het werkte, je draaide je om en keek immens verbaasd! Hoe wist ik je naam en wie was ik in GODSnaam. We zullen nooit weten WAT het was dat je overtuigde om met mij te lopen, misschien de blonde lokken die je graag wilde aanraken, misschien de vrouwelijke energie die je spannend vond (ach, wat kan ik zeggen soms werkt dat wel bij mannen,..) of de herkenbaarheid van mijn ‘Warrior Princess’ gehalte! Who knows?
Moraal van het verhaal is uiteindelijk wel DAT je mee gelopen bent met mij en dat ik je veilig thuis kon brengen. En weet je wat? Jouw knuffel was de dierbaarste die ik ooit van een man heb gekregen….
Mijn laatste avond op Ibiza kleurde jij extra mooi in Vladimir, het ga je goed… Stay wicked, wild & sweet!
Dat gaat dus niet over mij?
Hahaha, jij bent toch geen autist? Wel een hoop andere dingen maar dat toch nie 🙂
Willemijntje, wat ben en blijf je toch een bijzonder mensje!
Hoe leuk is DIT Willemijn 😉
Ik weet dat je ene gouden hart hebt, maar dit siert je nog eens extra meer! Fijn.
Dit is echt de Ibiza vibe mixed met jouw puurheid ! Heerlijk trots op je hoor !!