Last week you could read my article about my strong ambition to compete with Mister Branson! Didn’t you read it? Well, here you go…Pink Rebel vs Branson

PART 3

After two years I had eight wild & crazy people permanently employed, a nice portofolio of clients and a database filled with young talent. Talent Factory was slowly becoming a solid & trustworthy partner in the recruitment selection sector. The desire for manpower grew, the need for recognition and affirmation kept growing and my agenda was exploding. There was barely time for seeing my family or friends, let alone that there was time for a relationship with a partner. My life was my work and vice versa, they were married and could not live without eachother, not even for one moment. They were an item, they breathed together and they flourished together. The days were getting shorter, but the nights as well. My fatigue became stronger and stronger, but I had to keep on going….I was young, strong and vital so I would continue untilI would crash. Reckless driving in traffic with the computer on my lap and mobilephone locked between my right ear and shoulder,…… my acrobatics skills had become a daily routine.

The atmosphere at our workplace was good, even chiseled. We laughed a lot, worked hard, played hard and were dynamic. Every Friday we had our own little party…The weekly drinks with snacks and wine…. Our favorite moment at Talent Factory, because while enjoying a rich spirit drink we could all ventilate about the week. This routine resulted in laughter and tumult sometimes to tears. Than the questions came, my fatigue? My irritable attitude in recent weeks? WHAT? Me? Irritable? There was nothing wrong with me, what the hell did they think? Or were they right and was I wrong?

TRANSLATION IN DUTCH

Afgelopen week kon je al lezen hoe ik Meneer Branson moeiteloos voorbij ging knallen. Nog niet gelezen? Klik dan eerst even hier: Pink Rebel vs Branson

DEEL 3

Na enkele jaren had ik 8 werknemers vast in dienst, een mooie portofolio aan klanten en een gevulde database met jong talent. Talent Factory werd langzaam een klein begrip in de wervings-selectie sector. De prestatiedrang werd groter, de behoefte aan erkenning & bevestiging bleef groeien en mijn agenda tikte grenzeloos door. Er was amper tijd voor familie of vrienden, laat staan dat er ruimte was voor een relatie met een partner. Mijn leven was mijn werk en andersom, ze waren getrouwd en konden geen moment zonder elkaar. Het was een gehecht koppel, ze ademde samen en ze floreerde samen. De dagen werden korter, de nachten dus ook. Mijn vermoeidheid sloop langzaam binnen maar ik was jong, krachtig en vitaal dus ik zou doorgaan tot het gaatje. Overmoedig rijden in het verkeer met de laptop op mijn schoot en de GSM geklempt tussen mijn rechteroor en schouder,…. mijn acrobatie was een dagelijkse routine geworden.

De sfeer op de rebelse werkvloer was goed, gebeiteld zelfs. We lachten veel, werkte hard en waren dynamisch. Elke vrijdag zorgde we voor de wekelijkse borrel met hapjes wijn en het potloodtekstje. Onze favoriete moment bij Talent Factory, want onder het genot van een geestrijk drankje kon je met het potloodtekstje rustig ventileren wat je het leukste, minst leuke, makkelijkst en moeilijkst van de werkweek vond. Deze routine zorgde voor gelach & getier maar soms ook voor tranen. Het was ook tijdens een van de potloodtekstjes dat er gevraagd werd naar mijn vermoeidheid en mijn prikkelbare houding van de laatste weken. WAT? Ik? Prikkelbaar? Als heldhaftige bazin lachte ik het tafereel weg en gaf ik de schuld aan de maandelijkse perikelen die we al vrouw telkens moeten ondergaan. Ja, dat zullen ze wel bedoelt hebben want er was verder niets aan de hand met mij. Althans, dat dacht ik….