It is a weird today, as I am officially married today for four years now. The divorce is still not final and I honestly think that lawyers operate like chickens! They are making the same noise as chickens do but as far as a golden egg, nothing comes out with these lawyers. They just make a clucking sound and walk around with their wings going up and down. My husband and I feel discouraged by this off course but I presume this is the system. We are separated for more than a year and I finally kissed the feeling of missing him goodbye.

I am still searching for the right love life, well, not searching, I am patiently (and I am not that patient at all…) waiting for the right time, the right moment and Mister Right. Now there was this guy that I absolutely loved and cherished, he stood by me when the divorce was final and I fell in a severe depression. And I can tell you this, that was no party for him at all! But he was my solid rock in the wild ocean. But he decided to leave after I got better, without me knowing I was dating a guy with serious fear of commitment. And the extreme pressure that I caused him while being ill made him run away. But at the same time we are still feeling and talking about the deep love connection that we learned about together.

I do not know what it will bring us, maybe we were just travelers passing each other on our journey. Maybe we will join each other again on the next journey or maybe we will find a deeper love with another traveler. Nobody knows, that makes it difficult but exciting at the same time. Of all my love relationships in the past, I do have to say that this one made me look at myself very closely. The biggest learning curve ever, I learned that love has nothing to do with pressure, ownership or expectations. It is such a simple intent, let go and just be. Allow your partner to just be. You will be happy to see the shifts that take place when you let go of the expectations. Receive anything your partner has to offer as a gift rather than expecting. As this text I read stated; ‘When we can come into acceptance of one another and have no expectation of who should be doing what, then we are granting ourselves the power to BE.’ And I say Amen to that, so love will find me where ever, when ever!

TRANSLATION IN DUTCH

Een vreemde dag vandaag, officieel ben ik nu 4 jaar getrouwd. De scheiding is nog steeds niet rond en in alle eerlijkheid begrijp ik soms niet waar die advocaten voor gestudeerd hebben. Het lijken wel ‘kiekens zonder kop’ die kakelend rondrennen en veel met hun vleugels op en neer slaan zonder effectief iets te doen of effectief iets te zeggen. Mijn man en ik zijn nu meer dan een jaar uit elkaar en het is meer dan heftig geweest. Het afscheid was onbeschrijfelijk zwaar, zeker voor mij. Als ik namelijk iemand graag zie dan is voor mij het loslaten ’killing’.

Ook het verwerken van de afwijzing heeft mij veel tijd gekost. Naar mijn persoonlijke mening is het gevoel dat een man niet meer verder met je wilt of kan de grootste pijn die je haar kan schenken. De dag dat ik liefde anders kan ervaren zal dit onderdeel niet meer spelen en is de liefde vanbinnen crucialer dan de liefde die je ontvangt. Zoeken naar een liefdesverbinding is niet de oplossing, die leerschool heb ik intussen wel gehad. Maar tijdens mijn scheiding kruiste er wel een ridder mijn pad. Mijn moraal lag onder het vriespunt dat hij moeiteloos ontdooide. Deze man was de rots in de meer dan wilde branding! Deze wilde Rebel was losgeslagen en alles wat maar te maken had met een ‘man’ moest eraan geloven! Dus deze ridder kreeg de tsunamie van al mijn woede & verdriet over zich heen. Maar hij bleef staan, als een oersterke boom bleef hij al die stormen doorstaan.

Tot de dag dat ik medicijn vrij was en ik na een dikke maand beterschap vertoonde…Net op dat moment bleek dat hij het niet meer aankon, hij was op. De combinatie van zijn ‘meltdown’ & een zware vorm van bindingsangst waren de druppel. Zelf was ik zo druk met mijn problemen bezig geweest dat ik zijn issues niet had waargenomen. En daar kwam de afwijzing weer even om de hoek kijken, net op het moment dat ik genezen was! Klote, echt fucking klote. Mijn hart voelde open gesneden en ik wilde het voor altijd op slot doen en de sleutel begraven, voorgoed! Maar toch ben ik ook hier weer sterker uitgekomen, ik ben (terecht) gewezen op mijn tekortkomingen maar ook op mijn schadelijk innerlijk zelfbeeld. De situatie heeft mij gedwongen tot een grote vorm van eigen-liefde (ja ja ja, dat klinkt wollig maar het is echt waar). De introspectie heeft mij ook laten inzien dat een relatie onder druk en vol van verwachtingen niet kan groeien. Dat een liefdesverbinding zoveel meer is dan een uiterlijk vertoon en invulling van een leegte die je zelf niet kan invullen.

Zo een relatie is misvormd en blijkt een gehandicapte verliefdheid. Het gewoon laten zijn wat de relatie ‘is’ zou moeten volstaan. Het weten van elkaar dat die diep gewortelde liefdesconnectie moeiteloos doorleeft en je samen houdt. Zonder enige vorm van druk maar wel in een vorm van acceptatie en respect. Dus ik geloof dat de liefde die bij mij past mij zal vinden met welke ridder ook 😉