It’s weird how we people react to all that is new. A new car, new clothes, a new house. We all ‘wow’ at this new stuff. But after a while it all wears off and we forget the ‘so called’ beauty of the ‘newness’.

It dies or something. It becomes a part of your life and you take it as granted. But the weird thing is that we only miss it when it is taken away from us or when it breaks down.

My I-phone is a good example, we have a love-hate relationship. If ‘she’ works I am happy but I also have the feeling that it is normal… It’s an I-phone, it has to work! But when ‘she’ leaves me in the dark I get mad, upset and scream at ‘her’. So it made me wonder,…

Are we just spoiled or is there to much for us to choose from? Is enough ever enough?

TRANSLATION IN DUTCH

Vreemd toch, hoe wij als mensen altijd iets nieuws willen ‘showen’. Zodra we nieuwe kleding hebben of een nieuw huis bezitten en al helemaal bij de aankoop van een nieuwe wagen willen we ‘pronken! Het maakt niet uit wat het is,… Maar als het nieuw is flaneren  we als een pauw rond onze vrienden.  Hun ‘open mond’ syndroom (en ons heen en weer geklapper van de pauw-vleugels) zorgen even voor een voldaan gevoel.

Maar na een tijdje vinden we dat nieuwe spul maar ‘gewoon’ en begint het langzaam een acceptabel attribuut in ons leven te zijn. Het is er gewoon. De dankbaarheid maakt plaats voor acceptatie en maakt plaats voor een soort misvormde “berusting” (‘ik wilde dat, zo en nu heb ik het lekker…Nah!).

Maar wat als iemand het vervolgens van ons komt afpakken? Oh nee, dat hebben we niet graag! Of wat als het gewoon niet meer werkt en stuk gaat? Woest worden we dan! Neem mijn I-phone, ik heb een haat-liefde verhouding met dat vreemde metalen dier. Als ‘ze’ werkt ben ik blij en tevreden. Maar als ze niet werkt,…Gggrrrrhhh, dan kan ik haar de deur uit gooien en wil ik het liefste niets meer met haar te maken hebben (jajaja, ik weet het,….lijkt wel een echte relatie he!).

Dus vroeg ik mij af,… Zijn wij homo-fucking-sapiens nu gewoon allemaal verwende kindjes verstopt in een grote mens lijf of is er gewoon teveel van alles en is het niet onze fout? Is genoeg ooit genoeg?