We’ve all carried baggage from past relationships at one time or another. Whether it’s from a past love, friendship or even a family member, we carry the baggage from these relationships with us. And it can affect everything we do. Everything….and I am hardcore learner so as a real Pink Rebel my baggage is pretty full….

The problem isn’t actually the baggage itself but how we allow the baggage to define us. Can we figure out who we are independent of the baggage or has the baggage created who we are? Are the patterns the same, am I attrackting the same profile over and over? Should I talk to CSI to define the perfect match? What to do?

If the baggage is defining who we are, then we owe to ourselves to release its hold over us. “Just let it go,” they say. But just letting it go is much more difficult task than it sounds. Damn, letting go is superdoeper difficult!!! I suck at it, BIG time…Letting go of something we have been carrying around with us for awhile isn’t something that happens overnight. But it is possible, yeah right…

Why we hold onto baggage is different for everyone. We might use it to shield us from future hurt, we might use it to help propel us into action, we might use it to allow us to feel certain emotions and we might use it to keep us from moving forward. Any action motivated by the baggage we hold onto is not serving us. But as a Pink Rebel I don’t always read the signs that they are sending out. Maybe I need a professional translater 😉

We often want to release the baggage, when in some way it is giving us something we think we need.  We know it isn’t healthy but on some level we keep justifying it to ourselves. Letting go of the baggage is hard and doesn’t happen overnight, but we have to start with the affirmation that it is what we need to do.

OK, so let’s do this! I made a journal in which I start writing down my thoughts, beliefs and the behaviors that affect my mood. As I am doing this I start to notice patterns and triggers. Triggers that I hope I can begin to recognize and change. Maybe the relationship helped define acceptable behaviors, maybe it helped us become stronger and more resilient, maybe it helped us become more grateful for small moments. We can only begin to let go once we stop focusing on the bad and shift our focus to the silver lining, however small. So here I go my friends, to be continued….

TRANSLATION IN DUTCH

Loslaten,….Ik ken persoonlijk geen ander woord wat zo simpel klinkt en tegelijk zo complex blijkt qua inhoudelijkheid. Loslaten bestaat in veel vormen, nu heb ik het niet over het loslaten van een touw op een zeilboot, neejuh! Maar wel over loslaten van mensen, zoals een familielid, een vriend(in) of een partner. Relationeel komt er altijd een moment van loslaten en dat parcours wil ik nu onderzoeken op ‘zen Jambers’; ‘waarom doen we dat?’, ‘waarom is het nodig?’, ‘wat leren we ervan?’.

Als Pink Rebel heb ik veel moeten loslaten en eerlijk is eerlijk, ik ben een dike nurd op dit vakgebied. Geen idee hoe het komt, maar aan alles wil ik vasthouden (behalve etenswaren die over tijd zijn of waar een dikke schimmel-laag op hangt). Nee, echt, ik ben een liefdes junk en wil het liefste alles en iedereen in mijn omgeving ‘pleasen’ en in mijn leven houden. Jajajaja, ik weet het, zo werkt het niet!

Deze Pink Rebel is nu aan het analyseren en documenteren welke lessen er achter het dikke boek liggen van ‘loslaten’. Complex, verrijkend en ook wel boeiend! Want na de cocktail van verdriet, pijn, woede ligt verlichting en nieuwe hoop. Onze bagage van het verleden brengt ons nieuwe elementen voor het heden en de toekomst. Je kiest zelf wat je uit je rugzak haalt, je kiest zelf wat je kan loslaten en wat niet. Het loslaten van bepaalde patronen bijvoorbeeld, of het loslaten van jouw slachtoffer-rol. Er is zoveel los te laten, maar je moet er wel zelf klaar voor zijn.

Als we nog vasthouden, als we nog pijn voelen bij het proces van loslaten dan zijn we er gewoon nog niet klaar voor. Dan schuilt er nog een geheim wat je moet ontdekken. Dus deze Pink Rebel pakt de zaak effe deftig aan! Zo ben ik een dagboek begonnen waar ik lustig mijn gevoelens in ventileer en bestudeer ik mijn eigen actie & reactie naar mensen, situaties en relaties. Een leerproces, maar ik weet dat ik goed ‘onderweg’ ben. En weet je wat? Het werkt, want ik merk op dat ik de kleinste ‘silver lining’ nu kan uitvergroten in relatie tot het loslaten. Dus de tijd en de ruimte die ik mijzelf gun, steunen mij ‘onbewust’ in het loslaten wat er losgelaten moet worden. En dat wat te vroeg is om losgelaten te worden,…Nou, daar hou ik nog lekker even aan vast! Wordt vervolgd…..