PART 4

It was one of these days,…The radio was playing really loud in the office,….We were all ‘jamming’ along with the music and we had fun, lots of fun. Yes, it was a great day! Just until our next door neighbor came running into our office. He looked like a wild cat! After some intervention and breathing the neighbor came to rest, and he could finally get his story in order. He told us an unbelievable story…. A plane just flew into the twin towerin the USA. My heart pounded in disbelief and fear …. Once the television images hit my eyes the tears spontaneously rolled down my cheeks.

The days that followed made everything even darker. The biggest clients at Talent Factory were in the IT sector and this sector was hit hard by the twin-tower disaster. Within no time I had lost my largest clients, including my biggest turnover. Panic was on a high, the internal stress was massive. The financial institute where I had my financial loan was breathing down my neck and ongoing bills poured in. The drama became bigger and bigger at the office. There was stress, loads and loads of stress. My staff was a team, my team had become friends and I had to lay off some of my ‘friends’…. The distress was painful and it made me feel like the biggest bitch in the world.

There was no other choice. If I wanted to save my baby ‘Talent Factory’, I had to make hard decisions. The fatigue hit me like a train, the disorder in my head got bigger, my escapism played a big role and I lost myself…. I was working and working,…no sleep just work… I had to work harder, longer and perform better. It would fix it, I just had to….

TRANSLATION IN DUTCH

DEEL 4

De radio loeide lekker hard door kantoor, we zongen allemaal naadloos vals mee met de muziek en hadden lol, veel lol. Ja, het was een fijne dag! Tot de buurman van ons kantoor binnen kwam rennen en wild met zijn handen stond te zwaaien. Ik vermoedde dat onze valse klanken deel uit maakte van zijn getier, want we verstonden hem niet. Na enige interventie en ritmische ademhaling kwam de buurman tot rust en bleek hij ons wat heftigs uit te willen vertellen. Hij vertelde ons dat er zojuist een vliegtuig de Twin-tower in gevlogen was in Amerika. Mijn hart bonkte vol ongeloof en angst…. Zodra de televisiebeelden mijn netvlies raakte sprongen de tranen spontaan over mijn wangen.

De dag die volgde maakten alles nog donkerder. De grootste klanten bij Talent Factory zaten namelijk in de IT-sector en ook deze branche kreeg zware klappen van de ‘Twin-tower zweep’. Binnen een mum van tijd was ik mijn grootste opdrachtgevers kwijt, dus ook mijn grootste omzet. Paniek kreeg vrij spel, de stress bouwde zich vliegensvlug op. De bankinstelling waar mijn lening liep voor het bedrijf zat in mijn nek te hijgen en de doorlopende rekeningen stroomde binnen. Het drama-gehalte ging pijlsnel de lucht in en mijn verdoken excuus van de maandelijkse perikelen als vrouw konden mijn prikkelbaarheid niet meer verdoezelen. Er was sprake van stress, bakken vol met stress.

Mijn personeel was een team, mijn team waren vrienden geworden en ik moest enkele noodwillig ontslaan. Er was geen andere keuze. Als ik mijn kindje ‘Talent Factory’, wilde redden moest ik harde beslissingen nemen. De vermoeidheid sloeg toe, de wanorde in mijn hoofd werd groter, mijn vluchtgedrag speelde op en ik verloor mijzelf. Nachten werkte ik door, ik zou harder werken, meer en beter presteren. Het zou mij lukken, het moest gewoon!